دهه آخر ماه صفر، شب وفات پیامبر اکرم ص و امام حسن ع است. شب به دنبال مجلس و محفل عزایی هستی. اما در شهر 50 هزار نفری فقط یک مراسم درست و حسابی وجود دارد. همین را هم شکر. اگر اینجا را هم خبر نداشتی محکوم به شرکت در مراسم روستای توت بودی.دو شب بعد یعنی شب شهادت امام رضا ع باز هم همین آش و همین کاسه.
یک هفته بعد شب شهادت امام حسن عسگری ع است. باز هم سطح شهر را جستجو می کنی برای پیدا کردن یک مراسم عزای اهل بیت. فکر می کنید نتیجه چیست؟
فردا شبش آغاز امامت صاحب العصر و الزمان است. اما دریغ از یک مراسم جشن و شادی در شان این امام بزرگوار.
و بازهم میلاد ختم رسل و رئیس مذهب.
و این داستان همچنان ادامه دارد.........
اما چند نکته:
چرا باید معصومین علیهم السلام اینچنین مظلوم باشند؟ آن هم در دیاری که ادعای دارالعباده بودن دارد.
چرا باید روزهای پایانی صفر مجبور باشی برای عزای اهل بیت به دیدن مراسم شبیه خوانی روستای توت برویم. بر فرض که من نوعی از تعزیه خوشم نمی آید. باید چه کرد؟
چرا مساجد و هیئات مذهبی ما فقط محرم و صفر و اندکی ایام فاطمیه و ولادت امام زمان عج برنامه دارند؟
روایت هست در شادی ما شاد و در غم ما غمگین باشید. ما چه میزان به این حدیث عمل می کنیم؟
البته باید این نکته را هم گفت که شاید استقبال کم از این مجالس یکی از علل عمده این امر باشد. شاید ما یاد گرفته ایم فقط محرم در مجلس سالار شهیدان شرکت کنیم و به مجالس سایر معصومین توجهی نشان نمی دهیم.
امیدوارم مسئولین هیئات و مساجد و نیز دست اندرکاران فرهنگی شهرمان بیشتر به این امر توجه کنند و نه تنها در مناسبت های مذهبی بلکه در جشن ها و مناسبات ملی هم شاهد برگزاری مراسماتی مناسب باشیم.
ما نیز با استقبال خود از این اندک مجالسی که برگزار می شود انگیزه لازم را برای برگزاری مراسمات بعدی به متولیان بدهیم. هر چند مزد اصلی را خود معصومین علیهم السلام خواهند داد.